De afgelopen maanden heb ik elke vrijdag gewerkt aan dit schilderij. Een schilderij in opdracht en inmiddels is hij naar zijn nieuwe eigenaar.

Ik ben begonnen met een stukje Pyreneeën te schilderen, waar ik afgelopen zomer gewandeld heb. In olieverf. Daarna heb ik mijn aandacht van de uiterlijke visuele wereld verplaatst naar mijn gevoel. Ik heb geluisterd naar mijn impulsen, mijn gevoel voor richting, kleur, compositie, maar ook naar mijn innerlijke ervaring, mijn verlangens, mijn troost, kracht en zachtheid.
 Ik wist niet wat ik zou gaan schilderen, geen enkel plan en alles wat op het doek verscheen was ook een verrassing voor mij. Na elke vrijdag had het een week om te drogen en zag ik hem veel in mijn atelier staan. Ik kon er niet om heen; hij is 130 cm breed. Dan zag ik weer waar ik aan wilde werken, hoe ik hem meer in balans kon krijgen. Maar soms moest ik hem andersom zetten om hem niet te zien zodat ik er vrijdag met een frisse blik naar kon kijken.

Als ik er dan weer met mijn verf en penseel voor stond overviel me telkens een onzekerheid; wat nu? Maar zodra mijn eerste streken geplaatst waren, kwam ik er helemaal in en ging alles vanzelf. Er helemaal in opgaan en de tijd vergeten, figuratieve elementen ontdekken terwijl ik dacht abstract te schilderen; het is zo'n genot. Bijna jammer dat het af is, maar ik heb alweer een nieuwe opdracht.